Het B-criterium is wettelijk niet toegestaan, daar is duidelijkheid over. Zeker, inmiddels was dat door de minister zelf al van tafel gehaald maar niet zonder reden. Maar waarom is dit ondoordachte beleid dan eerst ingevoerd en gehandhaafd?

Betreffende het I-criterium liggen de zaken wat anders. Hier wordt het besluit van burgemeester Hoes om coffeeshop Easy Going te sluiten weliswaar van tafel gehaald, maar daarmee niet het beleid.

De rechtbank geeft aan dat zij de motivering van de burgemeester in deze onvoldoende vinden. Die kan dus worden aangevuld voor het hoger beroep dat (vrijwel) zeker voor de Raad van State zal komen.

Wel is het belangrijk om te lezen dat de rechters veel oog hebben voor de rechten van de mens. Volgens het Europees Verdrag voor de rechten van de mens (EVRM) mag het proportionaliteitsbeginsel niet uit het oog worden verloren. De rechtbank is van oordeel dat het Damoclesbeleid moet worden getoetst aan artikel 1 van het 12de Protocol, omdat de burgemeester zich door middel van het Damoclesbeleid heeft verplicht tot het voeren van het gedoogbeleid en het in verband daarmee toelaten van een nadere aangeduide groep (ingezetenen) tot de coffeeshops. Dit zal moeilijker te omzeilen zijn voor de burgemeester.

Daarnaast wordt door de rechters het beeld van de situatie in 2008, zoals geschetst in het verweer van de burgemeester, niet actueel genoeg bevonden. Er moet aan de hand van de situatie in mei 2012 worden aangetoond dat deze ultieme stap noodzakelijk was. En dan wordt  het een stuk moeilijker voor de burgemeester indien men beseft dat de VOCM leden inmiddels sinds oktober 2011 zichzelf beperkende maatregelen hadden opgelegd in de vorm van het “buurlandcriterium.” Maar ook dat de gemeente tegelijkertijd met de coffeeshops samen aan een spreidingsplan heeft gewerkt dat nog steeds op uitvoering wacht.